Adanaspor taraftarı her işini kendi görüyor. Ben buradan tarifi mümkünsüz bir umut devşiriyorum kendime ve ortaya koyduğumuz reflekse oldukça güveniyorum.
Adanaspor altyapısının belki de 30 yıllık çilesi, bu sezon başı A takımın Çatalan Tesisleri’ne taşınmasıyla bitti diye düşünülürken, yapılan amatörce işler nedeniyle Adanaspor taraftarı oldukça karamsar.
Aslında tekrar ayağa kalkmak için gereken her şey aşikâr. Parçalandıysan, bütünleş…Yaralandıysan, iyileş… Zayıfladıysan, güçlen… Vazgeçtiysen, kenetlen. Adanaspor’a her zamankinden daha güçlü sarıl.
Sonucuna etki edemeyeceğin bir durum hakkında konuşmanın ve çaba göstermenin gereksizliği hakkında ne de güzel söylemiş eskiler: “Yüreğini, özeğini boş yere tüketmek”
Böyle bir rakibe karşı bile zorlanmamız hiç hayra alamet değil. Aslında bunun tek bir çaresi var. Formanın ağırlığını taşıyamayan oyuncularla bir an önce yolların ayrılması olacak.
Hani bazı maçlarda takım sonuna kadar mücadele eder, futbolcular ellerinden geleni fazlasını yapar, ya şanssız bir gole ya da sözde - gerçi bu ara “sözde” demenin bedeli 1 milyon TL - hakemin ters bir kararı ile yenilince “Şerefli Yenilgi” deriz ya, dün A
Fransız oyun yazarı Moliere’in Cimri adındaki meşhur eseri en azından seyircisini güldürüyordu, biz burada bugün bir dramı, bir trajediyi seyretmek zorunda kalıyoruz.